Metin Altıok Bir Acıya Kiracı

Sen ey kendiyle yetinen!

Fosforun yeri gece,

Ne yapar gecesiz ateşböceği?

Belki anlamsız ve delice

Kumrunun inanılmaz yuvası

Bir direğin tepesinde.

Ama boşluktur biraz da

bir kuşu biçimleyen,

Bence böyle, seni bilemem.

Sen ey kendiyle yetinen!

Ne derlerse desinler

Su eğimine gidecek.

Sen şaraba banılmış ekmek!

Deltasıyız bütün sözlerin

ve söz sonunda bak nasıl

senle bana gelecek.

Sen yarım kalmış bir aşkın

Kaçınılmaz sürgünü,

Katlanan göğsündeki kayaya,

Sen orda şimdi bir hüznü köpürt,

Ben bir çocuğa su vereyim burada,

Ben ki kiracıyım bir acıya.

Sen imzalarsın sabah akşam

Defterini bensizliğin,

Bense kanla öderim

Kirasını kaldığım evin.

Bir takvimi tersten açardık,

Eğer isteseydin.

Sen ey kendiyle yetinen!

Artık suyumuz bulanık,

bir güneş bile olsa sonunda,

yolumuz kırık, önümüz karanlık

ve ağır tuğrası alnımızda

padişah yalnızlığın,

ama yine de umudumuz kalabalık