Dünkü fırtınalı havadan sonra bu sabah oldukça sakin başladık.
Ancak Elif'le tek kelime etmedik. Zira işkolik vatandaş yine hunharca çalışma modunda. Bende Huysuz Şirin modundayım. Bugün kimseyi çekebilecek kapasitem yok zira.
Sabah eşimle dünkü meseleyi ayak üstü konuştuk. Bana neden halen daha dayandığımı sordu. Çok fazla olmasa da şükredecek bir maaşım var. Çalışırken iş bulmak çok daha kolay ve işveren açısından da her zaman artı. İlerideki hedeflerim için paraya ihtiyacım var. "Hedefe giden yolda çekilen çile güzeldir !..." diye düşünerek hareket ediyorum ama sanırım sinir sistemimi de kaybediyorum bir yandan. Ama istediğim hayatı ileride Allah ömür verdiyse yaşayabilmem için de sanırım biraz zahmet çekmem gerekli.
Evimizi sattıktan sonra üstüne bir ev parası daha gerekiyor ki, istediğim gibi bir ev alabileyim. Şöyle denize karşı, sabah kalktığımdan akşam yatana kadar balkonunda oturabileceğim bir ev için daha çok çalışmam gerek. Allah büyük. "Allah nasip etmeyeceği şeyin hayalini kurdurmaz." demiş Hz. Osman. İnşallah bir gün istediğimiz hayatı yaşayabiliriz.
Sabah beri satılık evlere bakıyorum. Biraz çalışıyorum, biraz takılıyorum. Kendimi çok da sıkmak istemiyorum. Zaten bugün patron çocuğu da yok. Şehir dışına çıkmış. Biraz daha serbest bir gün yani.
Sabah iş görüşmesi için aradılar. Telefondaki bayan aktif araç kullanıp kullanmadığımı sordu. Aslında kullanıyorum ama işyerinde ehliyet sıkıntı. Bir daha sürekli şöför gibi kullanmaya başlıyorlar. Oraya git, buradan gel. Şunu da yapıverler vs.vs. Bitmiyor. O nedenle kendilerine aktif araç kullanmayı tercih etmediğimi söyleyerek kibarca gönderdim. Allah göstermesin kaza durumunda şirket araçları adamın başına bela oluyorlar. Bana ne ben şoför müyüm? Ben orada ne görev yapacaksam onu yaparım. Bankaya gidilecekse de şoför verirsiniz giderim. Değilse kalsın. Yıllarca birkaç kişinin işini yaptım da sanki kıymet mi bilindi? Ya da maaş farkı mı aldım? O zaman ne demeye kendimi daha fazlası için parçalayayım ki? Gerek yok. Herkes kendi işini yapsın.
Evimizi sattıktan sonra üstüne bir ev parası daha gerekiyor ki, istediğim gibi bir ev alabileyim. Şöyle denize karşı, sabah kalktığımdan akşam yatana kadar balkonunda oturabileceğim bir ev için daha çok çalışmam gerek. Allah büyük. "Allah nasip etmeyeceği şeyin hayalini kurdurmaz." demiş Hz. Osman. İnşallah bir gün istediğimiz hayatı yaşayabiliriz.
Sabah beri satılık evlere bakıyorum. Biraz çalışıyorum, biraz takılıyorum. Kendimi çok da sıkmak istemiyorum. Zaten bugün patron çocuğu da yok. Şehir dışına çıkmış. Biraz daha serbest bir gün yani.
Sabah iş görüşmesi için aradılar. Telefondaki bayan aktif araç kullanıp kullanmadığımı sordu. Aslında kullanıyorum ama işyerinde ehliyet sıkıntı. Bir daha sürekli şöför gibi kullanmaya başlıyorlar. Oraya git, buradan gel. Şunu da yapıverler vs.vs. Bitmiyor. O nedenle kendilerine aktif araç kullanmayı tercih etmediğimi söyleyerek kibarca gönderdim. Allah göstermesin kaza durumunda şirket araçları adamın başına bela oluyorlar. Bana ne ben şoför müyüm? Ben orada ne görev yapacaksam onu yaparım. Bankaya gidilecekse de şoför verirsiniz giderim. Değilse kalsın. Yıllarca birkaç kişinin işini yaptım da sanki kıymet mi bilindi? Ya da maaş farkı mı aldım? O zaman ne demeye kendimi daha fazlası için parçalayayım ki? Gerek yok. Herkes kendi işini yapsın.
Yorumlar
Yorum Gönder